Άγριο μπήκε φέτος το φθινόπωρο. Άνοιξε μ' απίστευτη ορμή την πόρτα του Σεπτέμβρη μα αυτή κάπου σκάλωσε.
Κάτι εμπόδιζε την αρειμάνια οργή του να τα ισοπεδώσει όλα με μια δρασκελιά. Ένας παχύς, αγλαός, ολόχρυσος ήλιος που το καλοκαίρι τον έτρεφαν οι άνθρωποι με ιδρώτα κι έρωτα δεν ήταν καθόλου διαλλακτικός και διατεθειμένος να υποκύψει σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Μα η άφευκτη μανία του φθινοπώρου, βάλθηκε να τον πνίξει.
Με το πρώτο φυλλορρόημα των δέντρων, τα σύννεφα άρχισαν να δακρύζουν. Ένα δάκρυ σήμερα, ένα αύριο, στο τέλος θα δεις που θα κάνουν ποτάμι να τον πνίξουν. Όπως ξεχειλίζουν και οι συμφορές τα μάτια των ανθρώπων και γίνεται καταρράκτης και πνίγουν ότι πιο λαμπερό κι όμορφο βασίλεψε ποτέ μέσα τους.
Αλλά και πάλι, ότι βασιλεύει μες τα σπλάχνα τ' ανθρώπου δεν είναι πάντα ήλιος που τον ντύνει ο ουρανός με πορφύρα και τον σκεπάζει η θάλασσα βαθμηδόν και χάνεται. Κάποτε είναι φλόγα, που καίει μέχρι να περάσει από πάνω της η τελευταία του πνοή και να τη σβήσει. Εκθύμως καίγομαι στη φωτιά σου...
Ο Γάιδαρος
Κάτι εμπόδιζε την αρειμάνια οργή του να τα ισοπεδώσει όλα με μια δρασκελιά. Ένας παχύς, αγλαός, ολόχρυσος ήλιος που το καλοκαίρι τον έτρεφαν οι άνθρωποι με ιδρώτα κι έρωτα δεν ήταν καθόλου διαλλακτικός και διατεθειμένος να υποκύψει σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Μα η άφευκτη μανία του φθινοπώρου, βάλθηκε να τον πνίξει.
Με το πρώτο φυλλορρόημα των δέντρων, τα σύννεφα άρχισαν να δακρύζουν. Ένα δάκρυ σήμερα, ένα αύριο, στο τέλος θα δεις που θα κάνουν ποτάμι να τον πνίξουν. Όπως ξεχειλίζουν και οι συμφορές τα μάτια των ανθρώπων και γίνεται καταρράκτης και πνίγουν ότι πιο λαμπερό κι όμορφο βασίλεψε ποτέ μέσα τους.
Αλλά και πάλι, ότι βασιλεύει μες τα σπλάχνα τ' ανθρώπου δεν είναι πάντα ήλιος που τον ντύνει ο ουρανός με πορφύρα και τον σκεπάζει η θάλασσα βαθμηδόν και χάνεται. Κάποτε είναι φλόγα, που καίει μέχρι να περάσει από πάνω της η τελευταία του πνοή και να τη σβήσει. Εκθύμως καίγομαι στη φωτιά σου...
Ο Γάιδαρος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου