Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί, και να ντύσω όση απάθεια μου απέμεινε με το κοστούμι του ντετερμινιστή. Να βγω έξω φορώντας την μοιρολατρική μου όψη και να βαδίσω στα σοκάκια της αναισθησίας χωρίς μια φορά να αρχίσει να κλειδωνίζεται το υπόβαθρο που έχω οικοδομήσει τη σιγουριά ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Και κλείνω τα μάτια. Και τα πρωινά έρχονται! Έρχονται και με βρίσκουν να δημιουργώ ρωγμές στον τοίχο της βεβαιότητας που ο ίδιος λιθοδομώ, αποκρυσταλλώνοντας εντός μου την ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο, πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο ευαίσθητο, πιο όμορφο, πιο ζεστό...και τη πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι εφικτό.
Κι εξαίφνης συνειδητοποιώ πως αυτή η δύναμη της εναντιότητας, είναι ικανή όχι μόνο να μου ταράξει την ησυχία, αλλά και να διαπιστώσω ότι οι νύχτες, είναι θύλακες ψευδαισθήσεων. Ένα μεταβατικό στάδιο πριν το όνειρο. Οποίο κι αν είναι αυτό.
Και το πρωί, με το που θα ανοίξεις τη πόρτα να ριχθείς στη ζωή, η πραγματικότητα σε χαστουκίζει ταπεινωτικά και σου φωνάζει κουνώντας σου το δάχτυλο... "Δεν χρειάζεται να υποδυθείς κάτι άλλο! Να είσαι ο εαυτός σου!".
Κι έρχεσαι στα ίσα σου.
Ο Γάιδαρος
Και κλείνω τα μάτια. Και τα πρωινά έρχονται! Έρχονται και με βρίσκουν να δημιουργώ ρωγμές στον τοίχο της βεβαιότητας που ο ίδιος λιθοδομώ, αποκρυσταλλώνοντας εντός μου την ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο, πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο ευαίσθητο, πιο όμορφο, πιο ζεστό...και τη πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι εφικτό.
Κι εξαίφνης συνειδητοποιώ πως αυτή η δύναμη της εναντιότητας, είναι ικανή όχι μόνο να μου ταράξει την ησυχία, αλλά και να διαπιστώσω ότι οι νύχτες, είναι θύλακες ψευδαισθήσεων. Ένα μεταβατικό στάδιο πριν το όνειρο. Οποίο κι αν είναι αυτό.
Και το πρωί, με το που θα ανοίξεις τη πόρτα να ριχθείς στη ζωή, η πραγματικότητα σε χαστουκίζει ταπεινωτικά και σου φωνάζει κουνώντας σου το δάχτυλο... "Δεν χρειάζεται να υποδυθείς κάτι άλλο! Να είσαι ο εαυτός σου!".
Κι έρχεσαι στα ίσα σου.
Ο Γάιδαρος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου