tag:blogger.com,1999:blog-6840248354940666452024-03-09T00:07:01.158+02:00Ο ΓάιδαροςΠεισματάρης. Μουλαρώνω εύκολα, αμφισβητώ, σκέφτομαι, ονειροβατώ και γκρινιάζω...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03373819675317091351noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-11588439235096528142018-11-23T01:51:00.000+02:002018-11-23T01:51:32.329+02:00Το ποτάμι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
Ήθελε απλά ένα ποτάμι, <br />ανάμεσα σε εκείνον και σ' όλους αυτούς <br />που χαίρονται όταν πονάς.<br />Ανάμεσα σε εκείνον και σε όλους αυτούς <br />που μπορούν να ανακουφίσουν τις πληγές σου,<br />αλλά σου γυρίζουν την πλάτη.<a name='more'></a><br />Ανάμεσα σε εκείνον και σ' αυτούς <br />που το πιο ειλικρινές που θα ανακαλύψεις ποτέ πάνω τους,<br />θα είναι πάντα η καλοκαμουφλαρισμένη υποκρισία τους.<br />Ήθελε απλά ένα ποτάμι και μιαν όχθη, <br />στολισμένη με συστάδες δένδρων και θάμνων κατα μήκος αυτής, <br />που να του βαραίνει η σκιά τους την πλάτη, <br />να την σκεπάζει, να μην φαίνονται τα γδαρσίματα, <br />το σκισμένο πουκάμισο από τότε που προσπάθησε μια φορά να περάσει απ' τον φράχτη για λίγο Παράδεισο, <br />και που ποτέ δεν κατάφερε να βρεθεί απ' την άλλη μεριά.<br />Ήθελε απλά ένα ποτάμι, βαθύ, <br />χωρίς γέφυρα, ούτε βάρκα, ούτε σχεδία. <br />Να μην το διασχίζει κανείς, <br />και να χωρίζει έναν κόσμο στα δυο. <br />Να μιλάει μόνο στα δένδρα <br />και να του απαντούν τα πουλιά. <br />Να μιλάει στον αέρα <br />και να του απαντά το θρόισμα των φύλλων. <br />Να μιλάει στο ποτάμι <br />κι εκείνο να μορμυρίζει με γλυκούς κελαρυσμούς,<br />και το μόνο βάρος που θα σηκώσουν ξανά οι ώμοι του, <br />να είναι ο ίσκιος των δέντρων.<br />Ήθελε απλά ένα ποτάμι, λαγαρό, καθάρειο,<br />κι αυτός σπασμένο, ανεκρίζωτο σκαρί στην όχθη του, <br />να του θυμίζει τις θάλασσες που κάποτε ταξίδευε.<br />Κι έναν κορμό, <br />να γέρνει, στις υπνοφόρες νύχτες, τις έναστρες.<br />Κι όταν σηκώνει το βλέμμα απ' την ανταυγάζουσα ροή του ποταμού, <br />να το καρφώνει σ´ έναν διάσπαρτο ουρανό με άστρα.<br />Ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε.</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03373819675317091351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-43948175643105218972018-04-26T17:26:00.002+03:002018-04-26T18:09:14.138+03:00ΈΚΤΑΚΤΟ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-34Y7D0DUE9g/WuHfiI65mpI/AAAAAAAAAaI/OpIF2RSREc8vBGsq-zBitT7BQpgwX0xgACK4BGAYYCw/s1600/sffKLKNZ.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="189" src="https://1.bp.blogspot.com/-34Y7D0DUE9g/WuHfiI65mpI/AAAAAAAAAaI/OpIF2RSREc8vBGsq-zBitT7BQpgwX0xgACK4BGAYYCw/s200/sffKLKNZ.jpg" width="200" /></a>Άγριο έγκλημα εκτυλίχθηκε νωρίς σήμερα το μεσημέρι σε κουζίνα τετάρτου ορόφου
πολυκατοικίας.</div>
<div style="text-align: left;">
Σύμφωνα με διασταυρωμένες πηγές, ο δράστης, κινούμενος στη ζώνη του
λυκαυγούς της εντυπωσιοθηρίας κατέσφαξε μια ντουζίνα παντζάρια κι αφού
τα τεμάχισε,</div>
<a name='more'></a>τα έπνιξε σε ένα μπολ γεμάτο ελαιόλαδο και ξύδι για να
σβήσει τα ίχνη τους.<br />
<div style="text-align: left;">
Ο μακελάρης, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, προικισμένος με
εξαιρετική επιδεξιότητα αλλά και άριστος δεξιοτέχνης στο χειρισμό
μαχαιροπίρουνων, εισήλθε στην κουζίνα του διαμερίσματος πιθανότατα απ' το υπνοδωμάτιο, χωρίς να την παραβιάσει
και καθώς ήρθε σε επαφή με τα θύματα, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του
αιφνιδιασμού, τα πέταξε στην κατσαρόλα, όπου λίγη ώρα πριν τα τεμαχίσει τα έβραζε σύμφωνα με την ιατροδικαστική έρευνα που έχει πλέον περατωθεί, επί σαράντα ολόκληρα λεπτά!</div>
<div style="text-align: left;">
Στον τόπο του εγκλήματος, δεν βρέθηκαν πάρα μονάχα ο βωμός της σφαγής κι
ένα κουτάλι, το οποίο έπειτα από εξονυχιστική έρευνα δεν είχε ουδεμία ανάμειξη.</div>
<div style="text-align: left;">
Τα σύνεργα του εγκλήματος φέρεται σύμφωνα με μαρτυρίες να πλύθηκαν έπειτα από τη συμμετοχή γνωστού απορρυπαντικού και εν συνεχεία να τοποθετήθηκαν
επιμελώς στην κουταλοθήκη του συρταριού.</div>
<div style="text-align: left;">
Σύσσωμη η οικογένεια των Αμαρανθοειδών ολοφύρεται!</div>
<div style="text-align: left;">
Οι έρευνες συνεχίζονται...</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Ο Γάιδαρος </div>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-44264226951391857082017-09-09T21:00:00.000+03:002017-09-09T23:20:55.705+03:00Εκθύμως καίγομαι στη φωτιά σου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; letter-spacing: -0.24px; white-space: pre-wrap;">Άγριο μπήκε φέτος το φθινόπωρο. Άνοιξε μ' απίστευτη ορμή την πόρτα του Σεπτέμβρη μα αυτή κάπου σκάλωσε.</span></i></span><br />
<a name='more'></a><span style="background-color: white; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><i>Κάτι εμπόδιζε την αρειμάνια οργή του να τα ισοπεδώσει όλα με μια δρασκελιά. Ένας παχύς, αγλαός, ολόχρυσος ήλιος που το καλοκαίρι τον έτρεφαν οι άνθρωποι με ιδρώτα κι έρωτα δεν ήταν καθόλου διαλλακτικός και διατεθειμένος να υποκύψει σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Μα η άφευκτη μανία του φθινοπώρου, βάλθηκε να τον πνίξει.</i></span><br />
<span style="background-color: white; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><i>Με το πρώτο φυλλορρόημα των δέντρων, τα σύννεφα άρχισαν να δακρύζουν. Ένα δάκρυ σήμερα, ένα αύριο, στο τέλος θα δεις που θα κάνουν ποτάμι να τον πνίξουν. Όπως ξεχειλίζουν και οι συμφορές τα μάτια των ανθρώπων και γίνεται καταρράκτης και πνίγουν ότι πιο λαμπερό κι όμορφο βασίλεψε ποτέ μέσα τους.</i></span><br />
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; letter-spacing: -0.24px; white-space: pre-wrap;">Αλλά και πάλι, ότι βασιλεύει μες τα σπλάχνα τ' ανθρώπου δεν είναι πάντα ήλιος που τον ντύνει ο ουρανός με πορφύρα και τον σκεπάζει η θάλασσα βαθμηδόν και χάνεται. Κάποτε είναι φλόγα, που καίει μέχρι να περάσει από πάνω της η τελευταία του πνοή και να τη σβήσει.
Εκθύμως καίγομαι στη φωτιά σου...</span></i></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="background-color: white;"><i><span style="letter-spacing: -0.24px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></i></span>
<span style="background-color: white;"><i><span style="letter-spacing: -0.24px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></i></span>
<span style="background-color: white;"><i><span style="letter-spacing: -0.24px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></i></span>
<span style="background-color: white;"><span style="color: #333333;">Ο Γάιδαρος</span></span></span></div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-15599611764992842472016-12-02T20:27:00.002+02:002017-09-09T21:08:39.506+03:00Ο Αιρετικός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τελευταία, νιώθω σαν ένας ευφάνταστος επινοητής μιας ολοκαίνουργιας στάσης ζωής.<br />
Φυσάει βλέπεις κι αυτό το ρεύμα του ορθολογισμού που με διαπνέει, με παρακινεί και μου δίνει ώθηση.<br />
Την ώθηση για μια συνειδητή αυτοκαθαίρεση απο μια κονσερβοποιημένη μάζα με κονσερβοποιημένες συνήθειες που διαρκώς εκπίπτουν και διολισθαίνουν προς τον —γοητευτικό— κρημνόν που της έταξε η νέα τάξη για να ξεχωρίζει.<br />
<a name='more'></a>Υιοθετώ τον τίτλο του αιρετικού και λοιδορώ με πείσμα την ξιπασιά που την συγκροτεί.<br />
Μα, τι πιο ευσυνείδητο να τολμάς με μένος να στέκεσαι όρθιος, να αντιστέκεσαι και να πολεμάς στις επάλξεις και στις δυσκολίες της καθημερινότητας με καθωσπρεπισμο και αξιοπρέπεια προστατεύοντας ότι σε ομορφαίνει, σε πείσμα των καιρών που θέλει τις απαθλιωμένες συνειδήσεις που αναρριχώνται σαν κισσός στην ψυχή και εξαχρειώνουν τον άνθρωπο;<br />
Τι πιο ηθικό η καλπάζουσα επιθυμία σου και οι ξεδιάντροποι λογισμοί σου να είναι προσηλωμένοι στον τερματισμό που έχεις επιλέξει να τερματίσεις εξ αρχής, παραβλέποντας όλους τους παράδρομους που παρουσιάζονται και που θα μπορούσες με ευκολία να χάσεις τον προορισμό σου;<br />
Αυτή τη μια και μοναδική πορεία που θες να τραβήξεις...<br />
Τι πιο ειλικρινές από ένα βλέμμα που παύει να ανθίσταται με σθένος και ξεγυμνώνεται, μένοντας μόνο με την ευτυχία ως "φύλλο συκής" για να καλύψει τη γύμνια σου κάθε φορά που σε κοιτάζει;<br />
Τι πιο τίμιο να επιδίδεσαι με πάθος στην περιχαράκωση της επικράτειας του έρωτα που νιώθεις για κάποια, με πράξεις;<br />
Περνάει ο χρόνος κι εκτός απ' τις ρωγμές που χαράζει στα μάγουλα, τις καταστρεπτικότερες τις χαράζει στο μυαλό, καταπίνοντας αδηφάγα μνήμες και γεγονότα.<br />
Τις σπουδαιότερες στιγμές, να τις κρατάς και να τις προστατεύεις στην καρδιά. Εκεί που κανείς χρόνος δεν θα τις αγγίξει ποτέ γιατί ακόμα κι αν χαθούν σαν ανάμνηση, θα καίει σαν φλόγα η αναθύμηση του πως ένιωσες.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, serif; font-size: 14.3px;">Ο Γάιδαρος</span></div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-12290352634631289902016-12-02T02:53:00.003+02:002016-12-02T15:17:40.060+02:00Απ' το ένα ως το δέκα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξεκινάς απ' το μηδέν για να φτάσεις ως το δέκα ξέγνοιαστος, ξεκούραστος απηλλαγμένος από κάθε βάρος αχρείαστο ή και χρειαζούμενο... γεμάτος όρεξη κι άσβεστη την φλόγα της επιθυμίας σου και πας και σκοντάφτεις επάνω στο ένα.<br />
<a name='more'></a>Έπειτα, με ύφος αθώου το χρεώνεις μονολογώντας, στην "παιδική" βιασύνη που σε διακρίνει. Κατάλοιπο των παιδικών σου χρόνων.<br />
Σηκώνεσαι με αναστηλωμένο τον ενθουσιασμό αλλά και τη βεβαιότητα ότι δεν έγινε και τίποτα, υποκρινόμενος στον ίδιο σου τον εαυτό πως δεν είδες τις αμυχές και συνεχίζεις την ευθεία σου ανέμελα κι αφηρημένα όπως την πρώτη φορά και πας και σκοντάφτεις πάνω στο δύο!<br />
Αλλά εσύ σηκώθηκες για ακόμη μια φορά με την ίδια παιδική ευδιαθεσία που σε διακρίνει, μιας και η κακή εκτίμηση της κατάστασης, δεν δείχνει να έχει περάσει ακόμη απ'το μυαλό σου σαν ενδεχόμενο.<br />
Κάνεις πως δεν βλέπεις τα γδαρσίματα για ακόμη μια φορά και συνεχίζεις. Συνεχίζεις να αγγίξεις το δέκα αφού πρωτίστως απεκδυθείς το ένδυμα της ατυχίας που σου φόρεσαν οι δύο προηγούμενες στιγμές, ξανοίγοντας το βήμα σου με την ίδια παιδική αφέλεια.<br />
Δεν θα βάλεις ποτέ μυαλό;<br />
<br />
Προσπαθείς να ξεκολλήσεις το παντελόνι απ'τα ιδρωμένα σου πόδια. Πρύτανης του "πάμε άλλη μία..." και συνεχίζεις!<br />
Πεπεισμένος πλέον ότι έμαθες απ' τα λάθη σου και σίγουρος ότι δεν θα επαναληφθούν ξανά, ξεκινάς με τον ίδιο άρρυθμο βηματισμό και μια απόχρωση στο βλέμμα ότι όλα θα πάνε καλά και ξανατρώς τα μούτρα σου πέφτοντας αυτή τη φορά πάνω στο τρία.<br />
Εξ αίφνης συνειδητοποιείς πως ο,τι σε αποτελεί πια, δεν είναι παρά θυμός, αγανάκτηση κι απογοήτευση. Παρόλα αυτά όμως, έχεις έναν πολύ ισχυρό λόγο για να θες να συνεχίσεις κι αυτός είναι να φτάσεις ως το δέκα. Να πατήσεις την κορυφή. Να κερδίσεις το όνειρο. Να κατακτήσεις το ανέλπιστο... κι αυτή η ακαταμάχητη ιδιαιτερότητα να αγγίξεις το ιδανικό, τροφοδοτεί τη θέληση και το πάθος.<br />
Να αμφιβάλλεις λοιπόν. Να αμφιβάλλεις για όλα, αλλά πολύ περισσότερο για εκείνα που βλέπεις! Δεν είναι τυχαίο που είχες τα μάτια σου ανοιχτά κι έβλεπες την ευθεία, αλλά σκόνταφτες πάνω στα σκαλοπάτια.<br />
Η διαδρομή ως το δέκα, δεν ήταν, δεν είναι ευθεία και δεν θα είναι ποτέ ευθεία.<br />
Είναι μια ανηφόρα γεμάτη σκαλοπάτια, ανεξερεύνητη με υπαρκτό τον κίνδυνο να ξαναστραπατσάρεις τη μούρη σου και για να φτάσεις ως το τέλος, θα πρέπει να αμφιβάλλεις.<br />
Με τόλμη!<br />
Μη φοβάσαι να αμφιβάλλεις.<br />
Η αμφιβολία γονιμοποιεί τον στοχασμό και ο στοχασμός τη γνώση.<br />
<br />
Λοιπόν; Τι λες Πρύτανη;<br />
Πάμε άλλη μία;<br />
<br />
Ο Γάιδαρος </div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-64363588772258181962016-08-11T12:21:00.000+03:002017-09-09T21:09:38.896+03:00Νύχτα Αυγούστου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Γαλαζοπράσινη θάλασσα, λάμπουσα κάτω απ' τ' αργυρό φως του φεγγαριού...και βράχια. Αμέτρητα βράχια να κατευνάζουν την ορμή της και μια αμμουδιά απέραντη, γιομάτη κρυψώνες για κάθε είδους συναίσθημα που θέλει να κρυφτεί απ'τον ήλιο.<br />
<a name='more'></a>Για κάθε λογής ρομαντισμού που τείνει να μεταβληθεί σε πάθος και έκσταση μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα αλλά και για κάθε εκτεταμένη αίσθηση ηρεμίας που θέλει να απλωθεί στο ατάραχο απ'την άπνοια αρχιπέλαγος. Και άνθρωποι. Άνθρωποι με ψυχή σαν τη θάλασσα που ενυπάρχει στα πάντα. Ρευστή, κινούμενη, που σε κάθε δόνηση δημιουργεί μετ' ασυγκράτητης ορμής κύματα θυμού, πόνου ή χαράς και σώματα σαν τον βράχο...που δέχονται τα συναισθήματα της ψυχής να τα διαβρώνουν, να τα αλλάζουν να τα μετουσιώνουν σε φθαρτό η άφθαρτο.<br />
<br />
Κι αυτή η απανεμιά Θέ μου, σαν την ανθρώπινη σιωπή που ποτέ δεν έχει να πει κάτι. Σαν τους ασυλλόγιστους —ρηχές προσωπικότητες που σέρνουν πίσω τους μια βαθιά συμπυκνωμένη ανυπαρξία— που ποτέ δεν αναρωτιούνται.<br />
<br />
Ο Γάιδαρος</div>
Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-73007974602308175982015-11-05T00:09:00.002+02:002016-06-08T12:20:13.921+03:00Η δύναμη της εναντιότητας. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί, και να ντύσω όση απάθεια μου απέμεινε με το κοστούμι του ντετερμινιστή. Να βγω έξω φορώντας την μοιρολατρική μου όψη και να βαδίσω στα σοκάκια της αναισθησίας χωρίς μια φορά να αρχίσει να κλειδωνίζεται το υπόβαθρο που έχω οικοδομήσει τη σιγουριά ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.<br />
<a name='more'></a>Και κλείνω τα μάτια. Και τα πρωινά έρχονται! Έρχονται και με βρίσκουν να δημιουργώ ρωγμές στον τοίχο της βεβαιότητας που ο ίδιος λιθοδομώ, αποκρυσταλλώνοντας εντός μου την ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο, πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο ευαίσθητο, πιο όμορφο, πιο ζεστό...και τη πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι εφικτό.<br />
Κι εξαίφνης συνειδητοποιώ πως αυτή η δύναμη της εναντιότητας, είναι ικανή όχι μόνο να μου ταράξει την ησυχία, αλλά και να διαπιστώσω ότι οι νύχτες, είναι θύλακες ψευδαισθήσεων. Ένα μεταβατικό στάδιο πριν το όνειρο. Οποίο κι αν είναι αυτό.<br />
Και το πρωί, με το που θα ανοίξεις τη πόρτα να ριχθείς στη ζωή, η πραγματικότητα σε χαστουκίζει ταπεινωτικά και σου φωνάζει κουνώντας σου το δάχτυλο... "Δεν χρειάζεται να υποδυθείς κάτι άλλο! Να είσαι ο εαυτός σου!".<br />
Κι έρχεσαι στα ίσα σου.<br />
<br />
Ο Γάιδαρος</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-58922617822667481112015-08-05T21:13:00.000+03:002016-08-11T12:40:52.690+03:00Πιστά σκυλιά στις επιταγές της μόδας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Άνθρωποι χωρίς καμία καλαισθησία. Πιστά σκυλιά στις επιταγές της μόδας, χωρίς δικό τους στυλ. Χωρίς καμία πινελιά από τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα. Άνθρωποι λες και τους σχεδίασες με καρμπόν στην ίδια στυλιστική κλίμακα. Ίδια γυαλιά, ίδια παπούτσια, ίδια τζιν, ίδια μαγιό...<a name='more'></a>...ακόμα και οι διατροφικές τους συνήθειες είναι τόσο ίδιες με ιδιαίτερη έμφαση στα πιτόγυρα αλλά και στον καφέ από γνωστές αλυσίδες Coffee shop, με τις ίδιες γκριμάτσες στην αρρωστημένη μόδα των selfies ψάχνοντας απεγνωσμένα τρόπους να ξεχωρίσουν καταλλήγοντας τελικά να μοιάζουν όλο και περισσότερο στους άλλους. Στη μάζα.<br />Το αντιλαμβανόμαστε λίγο αυτό; Προσπαθούν να ξεχωρίσουν παίρνοντας διαδρομές που τους απομακρύνουν απ'την ίδια τους τη μοναδικότητα και τους οδηγούν στο ίδιο. Στο κοινό. Στο σύνολο των ανθρώπων από το οποίο θα ήθελαν να ξεχωρίζουν. Άνθρωποι ανίκανοι να φτιάξουν τη δική τους μόδα ακολουθώντας ηλιθιωδώς την μόδα που τους πλασάρουν, ταΐζοντας μια βιομηχανία που τους ταΐζει με..... "γούστο" και που φυσικά δεν έχει καμία σημασία αν τους ταιριάζει, αν τους προσβάλει, αν τους γελοιοποιεί αυτό που επέλεξαν οι άλλοι για εκείνους, αρκεί να είναι στη μόδα. Ανασφάλεια; Ψώνισμα; Ματαιοδοξία; Ψυχολογική διαταραχή; Ότι και να είναι, ένα είναι το σίγουρο. Ότι οδηγούνται στην ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης μοναδικότητας.<br /><br /><br /> Ο Γάιδαρος</div>
Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-10797971933539927582015-03-14T19:51:00.001+02:002015-03-14T23:17:25.868+02:00Αγαπητό μου Ημερολόγιο...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
...τον νερόμυλο του ενθουσιασμού, θα τον κινεί πάντα ο,τι σε εκπλήσσει κι ο,τι δεν σ' αφήνει αδιάφορο.<br />
<a name='more'></a>Τον τελευταίο καιρό, ο δικός μου ενθουσιασμός εντοπίζεται εκεί που ανθίζουν τα ευγενή αισθήματα, ο πολιτισμός και η παιδεία εκείνων που μπορούν να καταστείλουν με τη στάση τους κάθε αγένεια και σκαιότητα στο πρόσωπό τους.<br />
Νουθετώ τον εαυτό μου.<br />
Κρυφα. Στη σκιά του ενθουσιασμού μου για τους μεν και την αντί-κομφορμιστική τους φιλοσοφία, αλλά και στην σκιά της δυσανεξίας που με πιάνει για την κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά μέσω μιας τραγελαφικά γλοιώδους, λεκτικής βαρβαρότητας.<br />
<div>
<br />
Ο Γάιδαρος</div>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-54838349168262736492014-09-25T21:35:00.002+03:002018-05-18T20:14:27.606+03:00Επίσημη έναρξη του Φθινοπώρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βρέχει. Ο καιρός απόψε, θα είναι αρκετά νοσταλγικός με αραιή ξεγνοιασιά. Ίσως και λίγη ζεστή σοκολάτα. Πιο αργά τα φαινόμενα προβλέπεται να εξασθενήσουν και να κάνει αφόρητη νύστα.<br />
<a name='more'></a>Όμορφη νύχτα. Αν κι έχει φορέσει στη διάθεση λίγη θλίψη, δεν μπορώ να αμφισβητήσω τον ρομαντισμό του να στέκεσαι πίσω από ένα τζάμι και να χάνεις το μυαλό σου στον ήχο της βροχής. Να φεύγει το βλέμμα πιο πέρα απ' όσα μπορεί να αγγίξει. Να σβήνει η ενέργειά σου στο χώρο και να μην την ορίζεις. Να γίνεσαι ένα με τις σταγόνες και να πολλαπλασιάζεσαι στον ήχο τους.<br />
Ξεχωριστή βραδιά... ίσως είναι και η πρώτη επίσημη έναρξη του Φθινοπώρου. Κι αυτή η γης... αυτή η ρημάδα η γης δίψασε ολο το Καλοκαίρι για μια στάλα ζωής. Όλο το νερό που σου στέρησε ο χρόνος δικό σου! Πως αλλιώς άραγε θα μπορούσες να εκτιμήσεις αυτό που σου λείπει, αν δεν σου λείψει;<br />
Στην υγειά σου!<br />
<br />
Ο Γάιδαρος</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-8769161468853387882014-09-24T22:03:00.001+03:002014-09-24T22:07:10.459+03:00Άναρθρη κραυγη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Απρόσκοπτα κι απόψε η φαντασία γλιστράει στη γλαφυρότητα της σκέψης μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γλιστρά κι η οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάγκη στη χαραμάδα της επιθυμίας και στρογγυλοκάθεται.<br />
<a name='more'></a>Με τον ίδιο τρόπο.. ίσως και λίγο πιο ύπουλα, να παρεισφρέουν κι οι πιο κρυφές μου επιθυμίες στα όνειρα.<br />
Δεν ησυχάζει το ανθρώπινο μυαλό φίλε! Εκεί που θα κατασταλάξει σε κάτι έκει θα αρχίσει να παλινωδεί. Βλέπεις, αμα στη μέση μπαίνει η καρδιά, τι να σου κάνει κι αυτό; Κι όταν μάλιστα βλέπεις τις σκέψεις σου να κρατούν το τιμόνι και να γίνονται ανίκανοι οδηγοί τυφλών συναισθημάτων, εκεί μου 'ρχεται να βγάλω την πιο δυνατή και ανάρθρη κραυγή μου!<br />
<br />
Ο Γάιδαρος</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-58670897699850119422014-09-23T23:15:00.001+03:002014-09-29T23:20:59.477+03:00Σκόρπιες σκέψεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εσπευσμένα μας άφησε η μέρα. Βιαστική. Δεν πρόλαβα καν να τη ρωτήσω τι θα 'θελε να φορέσω γι' αύριο. Μάζεψε όσα σύννεφα μπορούσε και με μεγάλη σπουδή παραχώρησε τη θέση της στο λυκόφως. Γιατί το αναφέρω...;<br />
<a name='more'></a>Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι δεν ξέρουν από λυκόφως και λυκαυγή. Οι άνθρωποι ξέρουν μόνο από μέρα και νύχτα. Τη μέρα έχουν ως συνήθεια να μαζεύουν απωθημένα και τη νύχτα το κακό ελάττωμα να τα αφήνουν να τους πνίγουν! Να δίνονται στην ορμέμφυτη φαντασία τους. Να χαρίζουν απροσχεδίαστα τις πιο σπουδαίες τους στιγμές στη μελλοντική τους απογοήτευση.<br />
Και πως μυρίζει αυτό το γιασεμί απόψε. Θα μπορούσα να ξεχάσω τα πάντα στο αρωμά του. Ίσως τελικά να είναι και η θεραπεία στο κλαυθμύρισμα των πιο δυνατών ψυχών...<br />
...μόνο οι αδύναμες δεν έχουν. Αυτές, θα πρέπει πρώτα να σηκώσουν το βλέμμα στο Θεό.<br />
<br />
Ο Γάιδαρος </div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-48391738981477953672014-09-22T21:58:00.001+03:002018-05-16T17:19:32.444+03:00Η δυναμη της στιγμής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο μεγάλη μπορεί να είναι μια στιγμή; Πόση έκταση έχει χρονικά και πόσο βάθος για να χωρέσει όλη την ουσία του παρόντος; Πόσα όνειρα περικλύει και πόσες<br />
<a name='more'></a>προσμονές; Πόση ανησυχία και πόση ελπίδα κλείνει μέσα της; Αναρωτήθηκες ποτέ πόση αγάπη μπορεί να χωρέσει και πόσος πόνος; Μια στιγμή είναι στην αντίληψή μας κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο...<br />
Κι όμως! Mια στιγμή είναι το χρονικό διάστημα που θα πάρει το χαρακτήρα, τη δύναμη και το μέγεθος που θα της δώσεις. Ζήσ' την! Ζήσε την γιατί στο επόμενο δευτερόλεπτο ο μεγάλος μισεμός του χρόνου θα την αφήσει πίσω. Πάντα θα την αφήνει πίσω.<br />
Πολύτιμος ο καιρός που έχεις στα χέρια, αλλά πρόσεχε πως τον ξοδεύεις, γιατί θα 'ρθει η μέρα, που θα τον ζητήσεις και δεν θα τον βρείς..<br />
<br />
Ο Γάιδαρος</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-72055687923888150212010-11-04T10:42:00.001+02:002014-09-22T21:58:45.971+03:00Δοκιμάζοντας την Υπομονη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αντιδρώντας λένε ότι πέφτεις στο επίπεδο του αλλού και που φυσικά θα διαφωνήσω επειδή μπορείς να αντιδράσεις με αξιοπρέπεια και ήθος. Οφείλεις να βρεις ένα δρόμο μακρυά από την ηττοπάθεια αλλά και από τη μικροπρέπεια,<br />
<a name='more'></a>που να τον διαβαίνεις με υπερηφάνεια.<br />
Προσπαθώ αρκετές φορές, να βρω ένα λόγο για να είμαι επιεικης, αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρνω. Μπορώ να είμαι ανεκτικός σε πολλά, αλλά το δούλεμα ανήκει μέσα σ'εκείνα που τα χαρακτηρίζω ευαίσθητες χορδές που αν πειραματιστείς ν'αγγίξεις μια για να δεις τι ήχο βγάζει, μπορεί να πυροδοτήσει μέσα μου τις πιο ακραίες συμπεριφορές ...κι αν μάλιστα το δούλεμα υπερβεί τα όρια της πλάκας ή της φυσιολογικής άμυνας προκαλώντας προβλήματα, τότε με μεγάλη μου χαρά αποδεσμεύω το τέρας από μέσα μου!<br />
Μου τη δίνει να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου ...όπως μου τη δίνει να εκλαμβάνουν την ανεκτικότητα μου ως αδυναμία που όταν υπερβεί τα όρια, από ανοχή γίνεται συνενοχή ...και που πάνω σ'αυτή την ανοχή όλων μας τελικα, επιβιώνουν οι γελοίοι!<br />
<br />
Ο Γάιδαρος </div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-684024835494066645.post-28527080415164272802010-05-27T03:46:00.000+03:002014-09-24T22:07:39.212+03:00Μολυβένιος Στρατιώτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Είκοσι πέντε μολυβένιοι στρατιώτες, όλοι αδέλφια, κατασκευάστηκαν κάποτε από το λιώσιμο μιας παλιάς κουτάλας. Είχανε όπλο στον ώμο, ήτανε στητοί και φορούσανε στολές γαλαζοκόκκινες – πολύ χαρούμενες. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Δώρο σ'ενα παιδάκι για τα γεννέθλια του.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τους έβγαλε όλους απ’ το κουτί και τους έστησε απάνω στο τραπέζι. </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΠΑΙΔΑΚΙ :</b></span> Μολυβένια στρατιωτάκια! Εν-δυο…</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">εν-δυο…μεταβολή…ανάπαυση… Στρατιωτάκια, ΠΡΟΣΟΧΗ! </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Πόσο μοιάζανε μεταξύ τους οι μολυβένιοι στρατιώτες! Μόνο ένας ήτανε μάλλον διαφορετικός. Είχε μόνο ένα πόδι, γιατί ήταν ο τελευταίος και δεν είχε απομείνει πολύ μολύβι’ κι όμως, στεκότανε στο ένα πόδι του το ίδιο σταθερά με τους άλλους που είχανε δύο.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Πάνω στο τραπέζι όπου τοποθετήθηκαν οι μολυβένιοι στρατιώτες υπήρχανε κι άλλα παιχνίδια. Ένα καταπληκτικό τρενάκι. Δέντρα πανέμορφα με πουλιά. Μια λίμνη φτιαγμένη από ένα κομμάτι καθρέφτη, και σ’ αυτή τη λίμνη κολυμπούσανε κάτι κύκνοι από χαρτί και καθρεφτίζονταν στην επιφάνειά της. Ένα λούνα-παρκ… και ένα κόκκινο κουτί! Να δούμε τι έχει μέσα; Όχι, όχι! Αυτό θα το ανοίξουμε μετά…</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν ένα χάρτινο κάστρο. Μπορούσες να κοιτάξεις μέσα από τα παραθυράκια του. Τι ωραία όλ’ αυτά ! Όμως το ωραιότερο παιχνίδι ήτανε μια δεσποινιδούλα στημένη στην ανοιχτή πόρτα του κάστρου. Χάρτινη κι αυτή, αλλά είχε υπέροχο φόρεμα από μουσελίνα, κορδέλα θαλασσιά στους ώμους, σαν εσάρπα, με χρυσοκλωστή στις άκρες. Το κορίτσι είχε τεντωμένα τα δυο του χέρια, γιατί ήταν χορεύτρια, κι είχε το ένα πόδι σηκωμένο τόσο ψηλά στον αέρα, που ο μολυβένιος στρατιώτης δεν το έβλεπε και νόμιζε πως είναι σαν κι αυτόν, μονοπόδαρη.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ :</b></span> Αυτή είναι η ιδανική γυναίκα για μένα, σκέφτηκε, όμως η κοινωνική διαφορά μας είναι τεράστια : αυτή ζει σε κάστρο κι εγώ σ’ ένα κουτί – χώρια που είμαστε είκοσι πέντε άντρες εκεί μέσα, πού να τη φέρεις ! Αλλά δεν είναι κακό να τη γνωρίσω.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Έτσι εγκαταστάθηκε πίσω από μια ταμπακέρα που υπήρχε στο τραπέζι’ από εκεί παρατηρούσε άνετα τη νεαρή κυρία, η οποία εξακολουθούσε να στέκεται στο ένα πόδι, χωρίς να χάνει την ισορροπία της.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Έδυσε ο ήλιος και ήρθε η νύχτα με τα’ αστέρια και το χλωμό φεγγάρι.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Όλοι οι άνθρωποι του σπιτιού πήγανε για ύπνο και τα παιδάκια στα κρεβάτια τους. Άραγε τους είπανε παραμύθια; Δεν τους είπανε; Ποιος το ξέρει;</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τώρα ήταν η σειρά των παιχνιδιών να παίξουν. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Το τρενάκι έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα –τσαφ,τσουφ, τσαφ τσουφ-. Τα ανθρωπάκια κουνιόντουσαν στο λούνα-παρκ και γελούσαν. Οι κύκνοι στη λίμνη πιτσιλιόντουσαν και πολεμούσαν με τα φτερά τους…</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Οι μολυβένιοι στρατιώτες θορυβούσαν μέσα στο κουτί τους γιατί θέλανε κι αυτοί να παίξουν.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ :</b></span> Ανοίχτε μας! Θέλουμε να χορέψουμε!</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Αλλά το κουτί δεν άνοιγε…</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Οι μόνοι που δεν πήραν μέρος στη γιορτή, ήταν ο μολυβένιος στρατιώτης και η μικρή χορεύτρια. Αυτός, στητός στο ένα του πόδι, δεν πήρε ούτε μια στιγμή τα μάτια του από πάνω της.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Χτύπησε δώδεκα!</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">άνοιξε το καπάκι της ταμπακέρας’ αλλά δεν είχε μέσα καπνό’ ξεπήδησε ένας μικρός φασουλής κατάμαυρος, σαν αυτούς που πετάγονται μ’ ελατήριο στα παιδικά παιχνίδια.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΦΑΣΟΥΛΗΣ :</b></span> Στρατιώτη ! Πού κοιτάζεις συνέχεια ;</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Αλλά ο μολυβένιος στρατιώτης προσποιήθηκε ότι δεν τον άκουσε.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΦΑΣΟΥΛΗΣ :</b></span> Καλά, θα τα πούμε αύριο !</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Την άλλη μέρα το πρωί τα παιδιά σηκώθηκαν απ’ το κρεβάτι, κι ο μολυβένιος στρατιώτης τοποθετήθηκε στο περβάζι του παραθύρου. Παραμένει άγνωστο αν υπαίτιος είναι ο φασουλής ή ο αέρας, αλλά σε λίγο το παράθυρο άνοιξε απότομα κι ο μολυβένιος στρατιώτης έπεσε με το κεφάλι από το τρίτο πάτωμα στο δρόμο. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τι φοβερή πτώση ! Το ένα του πόδι στριφογύρισε πολλές φορές στον αέρα. Στριφογύριζε! Στριφογύριζε! Στριφογύριζε! </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τέλος ο στρατιώτης προσγειώθηκε απάνω στο καπέλο του κι η ξιφολόγχη χώθηκε ανάμεσα σε δυο πλακάκια του δρόμου.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Η καμαριέρα και το αγοράκι έτρεξαν αμέσως’ αλλ’ αν και παραλίγο να τον πατήσουνε, δεν μπορούσαν να τον βρουν Αν ο μολυβένιος στρατιώτης είχε φωνάξει «Εδώ είμαι !» θα τον εύρισκαν εύκολα, όμως αυτός σκέφτηκε:</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span style="color: red;">ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ :</span></b> Είναι ανάρμοστο για στρατιώτη με στολή να ζητάει βοήθεια. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τότε άρχισε να βρέχει. Όλο και χοντραίναν οι σταγόνες, κι έπιασε μπόρα κανονική. Όταν σταμάτησε, πέρασαν δύο αγόρια. Το ένα είπε : </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΑΓΟΡΑΚΙ :</b></span> Κοίτα αυτό το μολυβένιο στρατιωτάκι ! Θα κάνει την πρώτη του βαρκάδα.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Φτιάξανε λοιπόν μια βάρκα από ένα κομμάτι εφημερίδα, βάλανε μέσα το στρατιώτη, αφήσανε τη βάρκα στα νερά του ρείθρου του πεζοδρομίου κι έτρεχαν δίπλα της χτυπώντας τα χέρια τους. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΑΓΟΡΑΚΙ α’:</b></span> Δες, δες πώς σκαμπανεβάζει η βαρκούλα!</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΑΓΟΡΑΚΙ β’:</b></span> Τι γρήγορα που στριφογυρίζει! Θα ζαλιστεί ο στρατιώτης!</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΑΓΟΡΑΚΙ α’:</b></span> Μπα! Δεν κουνάει ούτε βλέφαρο. Κοιτάζει ίσια μπροστά του με το όπλο σφιγμένο στον ώμο του.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ξαφνικά βάρκα πέρασε μέσα από ένα μεγάλο λούκι.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ο στρατιώτης βρέθηκε στο σκοτάδι, σαν να τον είχανε κλείσει και πάλι στο κουτί με τους άλλους.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ :</b></span> Ααααα! Βοήθεια! Χάνομαι! Κατρακυλάω! Τι άλλο θα μου συμβεί; σίγουρα φάρσα του φασουλή είναι ! Αχ, μακάρι να ήταν εδώ στη βάρκα και η κοπέλα… δε θα μ’ ένοιαζε όσο σκοτάδι κι αν είχε !</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ακριβώς εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας αρουραίος που ζούσε στο λούκι.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΑΡΟΥΡΑΙΟΣ :</b></span> Έχεις διαβατήριο ; </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Αλλά ο μολυβένιος στρατιώτης έμεινε σιωπηλός κι έσφιξε τ’ όπλο στον ώμο του. Η βάρκα συνέχισε την πορεία της κι ο αρουραίος την ακολούθησε. Έξαλλος από θυμό, έδειχνε τα δόντια του και φώναζε σε ξυλαράκια κι άχυρα : </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: red;"><b>ΑΡΟΥΡΑΙΟΣ :</b></span> Σταματήστε τον, σταματήστε τον ! Δεν πλήρωσε διόδια και δεν μου ‘δειξε το διαβατήριό του ! </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Αλλά το νερό γινόταν όλο και πιο ορμητικό. Ο μολυβένιος στρατιώτης μόλις που πρόλαβε να δει το φως της ημέρας όταν βγήκε από το λούκι, γιατί την ίδια στιγμή άκουσε ένα μουγκρητό που θα φόβιζε και την πιο γενναία καρδιά. Φαντάσου ! στο τέλος της σήραγγας το νερό έπεφτε κατακόρυφα σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο αυλάκι’ αυτό ήταν τόσο επικίνδυνο για τον μολυβένιο στρατιώτη όσο θα ήτανε για μας να πέφταμε από ψηλό καταρράχτη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ο στρατιώτης σχεδόν δεν μπορούσε πια να σταθεί όρθιος.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Η βάρκα είχε πάρει φόρα κι ο καημένος προσπαθούσε να είναι όσο καμαρωτός κι ακίνητος γινόταν. Τότε η βάρκα έκανε μερικές στροφές γύρω από τον εαυτό της κα γέμισε νερά’ θα βούλιαζε. Ο μολυβένιος στρατιώτης στεκότανε με το νερό μέχρι το λαιμό, η βάρκα βυθιζότανε, το χαρτί μούλιαζε’ το νερό κάλυψε το κεφάλι του στρατιώτη’ αυτός σκέφτηκε την όμορφη χορεύτρια, που δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ, και στο νου του ήρθαν οι στίχοι :</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span style="color: red;">ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ :</span></b> Περιπέτειες πολλές στη γραμμή την πρώτη,</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">κίνδυνοι θανάτου περιμένουν το στρατιώτη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Το χαρτί έλιωσε κι ο μολυβένιος στρατιώτης άρχισε να βυθίζεται’ αλλά την ίδια στιγμή τον κατάπιε ένα μεγάλο ψάρι.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ω, τι σκοτεινά που ήτανε ! </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Χειρότερα απ’ ό,τι στο λούκι, και βέβαια πολύ στενά. ‘Όμως, απτόητος ο μολυβένιος στρατιώτης, συνέχισε να στέκεται όρθιος με τ΄ όπλο στον ώμο.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Το ψάρι στριφογύριζε εδώ κι εκεί κι έκανε κινήσεις παράξενες’ κάποτε ηρέμησε. Ξαφνικά μέσα στην κοιλιά του ψαριού άστραψε κάτι. Το φως της μέρας έλαμψε κι ακούστηκε μια φωνή : «Το μολυβένιο στρατιωτάκι !» </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Κάποιος ψαράς είχε πιάσει το ψάρι, το πούλησε στην αγορά, κάποιος τ’ αγόρασε και το ΄φερε στην κουζίνα του σπιτιού και τώρα η μαγείρισσα το καθάριζε μ’ ένα μεγάλο μαχαίρι. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Η μαγείρισσα άρπαξε από τη μέση τον μολυβένιο στρατιώτη με τα δύο της δάχτυλα και τον πήγε στο σαλόνι, όπου όλοι θέλανε να δούνε τον γενναίο που βρέθηκε στο στομάχι ενός ψαριού…</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ο πολεμιστής μας δεν ήταν καθόλου περήφανος. Τον έπλυναν λοιπόν, τον έβαλαν στο τραπέζι και – πώς όλα τα απίθανα συμβαίνουνε σ’ αυτό τον κόσμο ! ο στρατιώτης διαπίστωσε ότι βρισκότανε στο ίδιο δωμάτιο απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Είδε τα ίδια παιδιά, τα ίδια παιχνίδια στο τραπέζι κι ανάμεσά τους το θαυμάσιο κάστρο με την πεντάμορφη χορεύτρια, η οποία στεκόταν ακόμα στο ένα πόδι και το άλλο το είχε μετέωρο στον αέρα. Ήτανε κι αυτή ακίνητη κι απτόητη. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Πόσο συγκινήθηκε ο μολυβένιος στρατιώτης ! </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Την κοίταξε, τον κοίταξε κι αυτή, σκέφτηκαν πολλά.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Σκέφτηκαν πολλά αλλά κανένας τους δεν είπε λέξη…</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ξάφνου ένα από τα παιδάκια πήρε τον στρατιώτη και τον έριξε αδιάφορα στο τζάκι.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Το παιδάκι δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει αυτό, σίγουρα όμως εδώ είχε βάλει το χεράκι του ο φασουλής.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ο μολυβένιος στρατιώτης στεκότανε τώρα μέσα στις φλόγες. Καιγότανε. Δεν ήξερε βεβαίως αν αυτή η κάψα ήταν αποτέλεσμα της πραγματικής φωτιάς ή της φλόγας της αγάπης. Είχε χάσει εντελώς το χρώμα του. Εάν αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του ή ήταν αποτέλεσμα ισχυρών συναισθημάτων, δεν έγινε γνωστό. Κοίταξε την κοπέλα, τον κοίταξε κι αυτή. Τότε ο μολυβένιος στρατιώτης αισθάνθηκε να λιώνει.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span style="color: red;">ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ :</span></b> Νοιώθω σα να είμαι από χαρτί / κι ανάβω καίγομαι απ’ της καρδιάς μου την φλόγα…</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Μια πόρτα κατά τύχη άνοιξε, ο άνεμος παρέσυρε τη χορεύτρια, που σαν συλφίδα, πετάχτηκε στο τζάκι, δίπλα στον μολυβένιο στρατιώτη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Κορώσανε κι οι δύο – και χαθήκανε ! Λιώσανε κι οι δυο στις φλόγες της αγάπης. Το άλλο πρωί, όταν η υπηρέτρια μάζεψε τις στάχτες, βρήκε μια μολυβένια καρδιά κι ένα χρυσό δαχτυλίδι..</span></span><br />
<br />
<span class="st">Hans Christian Andersen</span>
<br />
<br />
<br />
<center>
<br />
<div style="visibility: visible;">
<br />
<a href="http://www.mixpod.com/playlist/55486424" target="_blank"><img alt="Music" src="http://assets.myflashfetish.com/images/get-tracks.gif" style="border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none;" title="Get Music Tracks!" /></a><a href="http://www.mixpod.com/" target="_blank"><img alt="Playlist" src="http://assets.myflashfetish.com/images/make-own.gif" style="border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none;" title="Create A Playlist!" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object data="http://assets.mixpod.com/swf/mp3/mp-sk.swf" height="180" style="height: 180px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" width="400"><param name="movie" value="http://assets.mixpod.com/swf/mp3/mp-sk.swf" /><param name="quality" value="high" /><param name="scale" value="noscale" /><param name="salign" value="TL" /><param name="wmode" value="transparent"/><param name="flashvars" value="myid=55486424&path=2010/05/27&mycolor=306048&mycolor2=60A890&mycolor3=D8D8C0&autoplay=true&rand=0&f=4&vol=100&pat=0&grad=false"/></object></div>
<a href="http://mixpod.com/">Music</a> <a href="http://mixpod.com/">Playlist</a> at <a href="http://mixpod.com/">MixPod.com</a></div>
</center>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com1