Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Ο Αιρετικός

Τελευταία, νιώθω σαν ένας ευφάνταστος επινοητής μιας ολοκαίνουργιας στάσης ζωής.
Φυσάει βλέπεις κι αυτό το ρεύμα του ορθολογισμού που με διαπνέει, με παρακινεί και μου δίνει ώθηση.
Την ώθηση για μια συνειδητή αυτοκαθαίρεση απο μια κονσερβοποιημένη μάζα με κονσερβοποιημένες συνήθειες που διαρκώς εκπίπτουν και διολισθαίνουν προς τον —γοητευτικό— κρημνόν που της έταξε η νέα τάξη για να ξεχωρίζει.
Υιοθετώ τον τίτλο του αιρετικού και λοιδορώ με πείσμα την ξιπασιά που την συγκροτεί.
Μα, τι πιο ευσυνείδητο να τολμάς με μένος να στέκεσαι όρθιος, να αντιστέκεσαι και να πολεμάς στις επάλξεις και στις δυσκολίες της καθημερινότητας με καθωσπρεπισμο και αξιοπρέπεια προστατεύοντας ότι σε ομορφαίνει, σε πείσμα των καιρών που θέλει τις απαθλιωμένες συνειδήσεις που αναρριχώνται σαν κισσός στην ψυχή και εξαχρειώνουν τον άνθρωπο;
Τι πιο ηθικό η καλπάζουσα επιθυμία σου και οι ξεδιάντροποι λογισμοί σου να είναι προσηλωμένοι στον τερματισμό που έχεις επιλέξει να τερματίσεις εξ αρχής, παραβλέποντας όλους τους παράδρομους που παρουσιάζονται και που θα μπορούσες με ευκολία να χάσεις τον προορισμό σου;
Αυτή τη μια και μοναδική πορεία που θες να τραβήξεις...
Τι πιο ειλικρινές από ένα βλέμμα που παύει να ανθίσταται με σθένος και ξεγυμνώνεται, μένοντας μόνο με την ευτυχία ως "φύλλο συκής" για να καλύψει τη γύμνια σου κάθε φορά που σε κοιτάζει;
Τι πιο τίμιο να επιδίδεσαι με πάθος στην περιχαράκωση της επικράτειας του έρωτα που νιώθεις για κάποια, με πράξεις;
Περνάει ο χρόνος κι εκτός απ' τις ρωγμές που χαράζει στα μάγουλα, τις καταστρεπτικότερες τις χαράζει στο μυαλό, καταπίνοντας αδηφάγα μνήμες και γεγονότα.
Τις σπουδαιότερες στιγμές, να τις κρατάς και να τις προστατεύεις στην καρδιά. Εκεί που κανείς χρόνος δεν θα τις αγγίξει ποτέ γιατί ακόμα κι αν χαθούν σαν ανάμνηση, θα καίει σαν φλόγα η αναθύμηση του πως ένιωσες.


Ο Γάιδαρος

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου