Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Νύχτα Αυγούστου

Γαλαζοπράσινη θάλασσα, λάμπουσα κάτω απ' τ' αργυρό φως του φεγγαριού...και βράχια. Αμέτρητα βράχια να κατευνάζουν την ορμή της και μια αμμουδιά απέραντη, γιομάτη κρυψώνες για κάθε είδους συναίσθημα που θέλει να κρυφτεί απ'τον ήλιο.
Για κάθε λογής ρομαντισμού που τείνει να μεταβληθεί σε πάθος και έκσταση μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα αλλά και για κάθε εκτεταμένη αίσθηση ηρεμίας που θέλει να απλωθεί στο ατάραχο απ'την άπνοια αρχιπέλαγος. Και άνθρωποι. Άνθρωποι με ψυχή σαν τη θάλασσα που ενυπάρχει στα πάντα. Ρευστή, κινούμενη, που σε κάθε δόνηση δημιουργεί μετ' ασυγκράτητης ορμής κύματα θυμού, πόνου ή χαράς και σώματα σαν τον βράχο...που δέχονται τα συναισθήματα της ψυχής να τα διαβρώνουν, να τα αλλάζουν να τα μετουσιώνουν σε φθαρτό η άφθαρτο.

Κι αυτή η απανεμιά Θέ μου, σαν την ανθρώπινη σιωπή που ποτέ δεν έχει να πει κάτι. Σαν τους ασυλλόγιστους —ρηχές προσωπικότητες που σέρνουν πίσω τους μια βαθιά συμπυκνωμένη ανυπαρξία— που ποτέ δεν αναρωτιούνται.

Ο Γάιδαρος

1 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου